Τελευταίος φόρος τιμής - προτού προχωρήσω στην ιστορική μου αναρρίχηση - σε τούτη τη σεμνή, όμορφη Αφροδίτη. Μιαν Αφροδίτη χωρίς πρόσωπο, με τον τρόπο της όμως αρχόντισσα, ανάμεσα στις Αφροδίτες χωρίς πρόσωπο. Με το κεφάλι ελαφρά γυρτό εμπρός, καταφέρνει με τρόπο μαγευτικό, σχεδόν αισθησιακό, να έχει έκφραση δίχως να έχει πρόσωπο. Μοιάζει να χαζεύει τον ίδιο την τον εαυτό, τα μεστωμένα στήθη, στεφανωμένα τρυφερά από τα δύο της χέρια. Κίνηση προφανώς αρχετυπική, αφού προβάλλεται μέχρι τις μέρες μας, μέσα από την ίδια κατάρτιση που μια σύγχρονη επαγγελματίας, εκμαιεύει τον πόθο. Κι όμως, παρά την έκδηλη συμβολική της γονιμότητας, θα μπορούσε να πρόκειται απλά για μιαν Αφροδίτη λουομένη. Η έλλειψη του κάτω μέρους των ποδιών [τα οποία ουδέποτε λαξεύθηκαν] θα μπορούσε, πιθανόν, να συνηγορεί υπέρ μιας τέτοιας θέσης: έτσι ακριβώς θα φαινόταν μια γυναίκα, η οποία έχει αφήσει λίγα μέτρα την όχθη ενός ποταμού ή μιας λίμνης κι έχει προχωρήσει μέχρι τον αστράγαλο, μέσα στο κρυστάλλινο νερό.
Διαβάζει κανείς στην Wikipedia, πως οι "Catherine McCoid and LeRoy McDermott hypothesise that the figurines may have been created as self-portraits". Με κάθε θάρρος, θα μου επιτρέψουν να διαφωνήσω καθώς, εκτός απ' τους πλούσιους θηλυκούς χυμούς, γινόμαστε μέτοχοι μιας ισόποσα ξέχειλης τρυφερότητας! Όχι μόνο απ' τη σεμνή κλίση του λαιμού, αλλά πολύ περισσότερο από την πλούσια, κυματιστή κόμμη, η οποία αποτελεί το πιο καλοδουλεμένο στοιχείο, πάνω στο αγαλματίδιο. Κι ίσως τελικά μια έμμεση μαρτυρία, η οποία μας καθιστά ακούσια λαθραναγνώστες σ' έναν, απ' την αρχή του χρόνου, λησμονημένο έρωτα. Μια έτερη μαγεμένη καρδιά, που λάξευσε τον ασβεστόλιθο με την ίδια επιμέλεια και τρυφερότητα, με την οποία ποθούσε να χαϊδέψει την όμορφη Κυρά του.
Αλλά κι αν, τελικά, ανακαλυφθούν ή υπάρχουν ήδη ένα σωρό Αφροδίτες, πανομοιότυπες ή παρεμφερείς; Και τι μ' αυτό; Μη λησμονούμε στιγμή, τον άνθρωπο πίσω απ' το σύμβολο. Μη λησμονούμε στιγμή, τα αναρίθμητα πλήθη όλων των γυναικών εκείνων, που γεννήθηκαν, πυρπόλησαν τον κόσμο με την ηδονή τους, τον λίπαναν με τα υγραμένα τους αιδοία, τον τιθάσευσαν με τη γονιμότητα ή τον έρωτά τους, πριν καταλήξουν και πάλι στη σιωπή και τη λησμονιά της κοινής μας μοίρας. Πριν γίνουν σύμβολο.
Αφροδίτη του Willendorf
[ Ανώτερη Παλαιολιθική, 28-25.000 π.Χ. ]
